نمایشگاه انفرادی نقاشی «مسلخ» در گالری گویه
نمایشگاه نقاشیهای روزبه دبیری، با عنوان «مسلخ» روز جمعه ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۳ در گالری گویه افتتاح میشود.
این نمایشگاه شامل ۳۶ اثر است و در بیانیۀ نمایشگاه آمده است است: اندامهایی جدا افتاده از طبیعت با رویکردی آبستره از بستر بوم بیرون میریزند؛ فرم و فیگور در مجلس حاضرند. پرسهزنیهایی برای عیان کردن بیشازپیشِ جدال این دو عنصر؛ تا اینگونه، فضایی آرمانی و درهمآمیخته شکل گیرد.
روزبه دبیری، نقاش ایرانی، در سال ۱۳۶۰ در تهران به دنیا آمده است. او با گذراندن دورۀ کارشناسی نقاشی در دانشگاه سوره و کارشناسیارشد در همان رشته در دانشگاه هنرهای زیبای دانشگاه تهران، پایۀ علمی و دانشگاهی هنر خود را بنا نهاد. او از دهۀ هشتاد شمسی تاکنون، نمایشگاههای متعددی، اعم از انفرادی و گروهی، برگزار کرده و آثارش در معرض دید مخاطبان قرار گرفته است.
نمایشگاه «مسلخ» روز جمعه ۱۴ اردیبهشت ساعت ۱۶ در گالری گویه، واقع در میدان هفتتیر، خیابان لطفی، نرسیده به مشاهیر، شمارۀ سیونه افتتاح میشود و تا ۲۰ اردیبهشت بر پا خواهد بود. علاقهمندان میتوانند روزانه از ساعت ۱۲ تا ۲۱ از این نمایشگاه بازدید کنند.
مَسلَخ
آمیختهای از فرم و فیگور، شناور در شکگرایی و جَدَل.
اندامهایی جداافتاده از طبیعت با رویکردی آبستره از بستر بوم بیرون میریزند؛ فرم و فیگور در مجلس حاضرند. پرسهزنیهایی برای عیان کردن بیشازپیشِ جدال این دو عنصر؛ تا اینگونه، فضایی آرمانی و درهمآمیخته شکل گیرد.
فرمهایی بس فروپاشیده، پیچیده و گاه دور. بارزترین چالش میانَ آنها، در هم گرهخوردگی و بیان تمثیلی از زمان و مکانِ ازدسترفته است.
چنین فضایی، گذری به خویشتن، میانۀ ایستادن در مسلخ را عریان میکند.
در آن مسلخ آدمیزادگان
زمین گشته کوه از بس اُفتادگان
«نظامی گنجوی»
روزبه دبیری
اردیبهشت ۱۴۰۳
Abattoir
A Fusion of Form and Figure, Engulfed in Skepticism and Debate.
Detached limbs, severed from nature, spill forth in an abstract approach from the canvas; form and figure are present in this assembly. Wanderings to further reveal the struggle between these two elements, thus creating an ideal and intertwined space.
Highly fragmented, intricate, and sometimes distant forms. The most prominent challenge between them is the intertwining and symbolic expression of lost time and place.
Such a space lays bare the passage to the self, the moment of standing in the Abattoir.
In that Abattoir of humans,
The earth has become mountains from the fallen ones
“Nizami Ganjavi”
Roozbeh Dabiri May 1403