نشست نقد و بررسی «گاراژ کمیل یگانه»
با حضور دکتر آرش حیدری؛
جامعهشناس، پژوهشگر تاریخ و تبارشناسی
در خانه هنر گویه برگزار شد.
امیر وارسته:
(کیوریتور)
صنعت فرهنگی، راهبری حوزهی هنر و رسانه در راستای منافع سرمایه و قدرت است؛ مانعی جدی برای خلاقیت، طرح مسأله و استقلال گفتمان ! چرا که هنر، زبان نمادین تحولات اجتماعیست و مستقل بودنش تهدیدی جدی برای توتالیتاریزمِ بازار! پس امر واقعی، تحمیق میگردد و سانتیمانتالهای برساخته، در الگویی تقلیدی و مکرر، تنها نسخهی ارائه و نمایش میشوند؛ تا مبادا کسی به نفی وضع موجود بپردازد؛ اما حاشا که ماهیت معاصریت هنر، از نوعی وحدت ارگانیک برخوردار است و اصالت آن به هویتی نقادانه بر تمامی جلوههای زندگی امروزین بنا گردیده است! ما نیز در این گاراژ، صراحتا و قطعا بر مبانی مکتب فرانکفورت تکیه کردهایم و هنر را در وضعیتی پارادوکسیکال، خوانش نمودهایم؛ چه اینکه همزمان با تاکید بر پوچی واقعیت موجود؛ در بستری حقیقی نشستهایم، توالت را به مثابهی بطنی ملموس از جامعهای برابرخواه، بهانه کردیم تا در فرصتی استراحت گونه، نیازهای واقعی خود را با فانتزیهای بیرون از این اطاق، مقایسه کنیم. در این ارائه، یقیناً امر هنری را بیطرف نخواستهایم، تا با نفی استیلای اجتماعی بورژوازی، دلبستگی مشروع خود را به سعادت آینده و وضعیت رهایی یافتهی “مردم” به تصویر بکشیم. مزاحمتان میشویم؛ لطفا!